வல்லைவெளி

-துவாரகன் உன் பேச்சு நன்று உன் பாடல் நன்று உன் நினைவு நன்று உன் வரவு மிக நன்று நீ வாழ்க்கை தந்தாய். வாழ்க! இந்த மனிதர்கள் பொல்லாதவர்கள் இரக்கம் இல்லாதவர்கள் குற்றம் சொல்பவர்கள் உன் அருமை புரிவதேயில்லை நீயே என் வாழ்வு நீயே என் வழிகாட்டி உனக்காகவே என் காலங்கள் எனக்கு வேறு என்ன வேலையிருக்கிறது கொஞ்சம் பொறுக்கிறீர்களா? காலைக்கடன் முடித்துவிட்டு வருகிறேன். 07/2012 ---

-துவாரகன் துளிர்த்துச் சிலிர்த்துப் பற்றிப் படர்ந்து கிட்ட இருக்கும் கிளைகளெல்லாம் எட்டிப் பிடிக்கின்றன நச்சுக்கொடிகள். அன்று முல்லைக்கொடி படரத் தேர் ஈந்தான் பாரி. இன்று நச்சுக்கொடி படர என்னவெல்லாம் ஈந்தனர் எங்கள் பாரிகள். கொடிசுற்றிப் பிறந்த பிள்ளை குலத்துக்காகாது என்றே கோயிலெல்லாம் சுற்றிப் பிணி நீக்கினாள் எங்கள் பாட்டி. வீட்டில் வளர்த்த மாட்டுக்கு குண்டிப்பக்கம் நாகபடம் உடனே விற்றுவிடு என்றார் அப்பா. உடம்பெல்லாம் நச்சுக்கொடி படரத் திரியும் எங்கள் தனயன்மாரை நாங்கள் யாரிடம் விற்றுத்தீர்ப்பது? கிழவியைத் துகிலுரிந்து பார்ப்பதும் குழந்தையைப் பிரித்துக் கிழிப்பதும் குமரியைச் சிதைத்துக் கொல்வதும் இன்னும்... அப்பனையும் அண்ணனையும் அடித்துக் கொல்வதும் எந்தக் குலத்திலையா எங்களுக்குச் சொல்லித்தந்தார்? நாங்கள் நச்சுக்கொடிகளோடு வாழ்கிறோம். இந்த உலகத்தின் அதிமானிடர் என்று சொல்லிக்கொண்டே. 05/2012

-துவாரகன் சொற்கள் செத்துப்போன கணங்களில் கைகளும் கால்களும் உறைந்தன. கண்கள் உயிரின் பாஷைகளாயின. வெளிச்சத்தில் குறுகவும் அதிசயத்தில் விரியவும் பழக்கப்பட்ட கண்கள் அவை பெருமரத்தின் கீற்றுத் துண்டுகள் உயிர்கொண்ட கணத்தில்... மண்ணும் கல்லும் சாந்தும் குழைத்தெழுந்த சுவர்களுக்கு ஈரத்தோடு உயிர்பிறந்தபோது, மனிதர்களுக்காக கண்கள் பேசத் தொடங்கின. எத்தனை ஜோடிக்கண்கள் பேசின எத்தனை ஜோடிக் கண்கள் துடித்தன எத்தனை ஜோடிக்கண்கள் இரந்தன எத்தனை ஜோடிக் கண்கள் பார்த்துக்கொண்டேயிருந்தன. வாழத்துடிக்கும் ஆசை அந்தக் கண்களில் இருந்தது. கருணையை கையேந்தி இரந்துகொண்டே பலிபீடத்தில் வெட்டுண்டு கிடக்கும் ஆட்டின் குருதியென உறைந்திருந்தன. சுருட்டுப்புகையோடு ஆறுதலாய்க் கதைபேசிச் செல்லும் 'சொக்கன்அண்ணா' ஒருநாள் மாலைக்கருக்கலில் பனையால் விழுந்து செத்துக் கிடந்தபோது கண்கள் மட்டும் விழிந்தபடியே உறைந்திருந்தன. சொற்கள் செத்துப்போன கணங்கள் அவை. குப்பையில் தூக்கிவீசப்பட்ட ஒரு பொம்மையைப் போலவே! 04/2012 ---

-துவாரகன் நீங்கள் எப்போதாவது விசர்நாயைக் கண்டதுண்டா? உடல் இளைத்து நாக்குநீட்டி உமிழ்நீர் வடித்து தூங்கி விழுந்த வாலுடன் வீதியெல்லாம் அலையும் வேட்டைப்பல் காட்டி வெறித்துப்பார்க்கும் குரைக்காது கண்டதெல்லாம் கடிக்கும். அந்த விசர் எங்களுக்கும் பிடித்ததென்று அங்கீகரியுங்கள் குழந்தைக்கும் குமரிக்கும் குறியொன்று இருக்குதென்று குண்டிதட்டிச் சொன்னான் ஒருவன். அப்போதிருந்து அலைகிறது வீதியெங்கும் விசர் விசர்… குத்தும் கிழிக்கும் கூடிச் சிதைக்கும் கொல்லும் இன்னும் என்னவெல்லாம் செய்யும் நாங்கள் ஒவ்வொருவரும் விசர்களுக்கு தீனிபோட்டு வளர்க்கிறோம். விசராக்கியவன் கொடுப்புக்குள் சிரித்துக்கொண்டு தன்னைத்தானே குனிந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான். 03/2012 நன்றி - பதிவுகள்,காற்றுவெளி,யாழ் ஓசை

-துவாரகன் இனி எந்தப் பிஞ்சுக் குழந்தை உன் விரல் பிடித்து நடந்து வரும்? இனி எந்தக் குமரி உன்னைப் பார்த்துக் கண்சிமிட்டிக் கதை பேசுவாள்? என் சின்னப் பெண்ணை என் சகோதரியை என் மனைவியை என் அம்மாவை என் பாட்டியை இனி எந்த நம்பிக்கையுடன் குறிகள் மட்டுமே உள்ள உனக்கருகில் தனியே விட்டுச் செல்வேன்? நான் வெளியேறி மீண்டுவரும்போதெல்லாம் என் கால்விரல் நக்கி அன்பைச் சொல்லும் என்வீட்டுச் சின்ன நாய்க்குட்டியிடம் இருக்கும் ஈரம்கூட; உன் உலகத்தில் இருந்து நழுவிக்கொண்டிருக்கிறது. கனவிலும் நனவிலும் திடுக்கிட்டு விழித்து ‘எங்கே என் சின்னப்பெண்’ எனத் தவிக்கும் ஈரவிழிகளின் உலகத்தில் தான்; இன்னமும் குறிகள் மட்டுமே உள்ளவர் மனிதரென வாழ்கிறார். 02/2012 நன்றி - பதிவுகள், காற்றுவெளி

- துவாரகன் மீளவும் அதே வார்த்தைகள் மீளவும் அதே குரல்கள் மனம் லயிக்காத இசை. ஆனாலும் ‘கேள்’ என்கிறது. காது மந்தமானோரும் மூளை மடிப்புக் குறைந்தோரும் அந்தக் கீறல் விழுந்த ஒலியே தங்கள் வீட்டுத் துளசிச் செடி என்றனர். பிரதான வீதியின் இரைச்சல்போல், சைக்கிள்டைனமோ சுழற்றிப் பாட்டுக்கேட்கும் அவசரம் போல் ஒழுங்கின்றி ஒலிக்கிறது கீறல் விழுந்த ஒலித்தட்டு. கழற்றி எடுத்து மாற்றுவார் யாருமில்லை. கீறல் விழுந்த ஒலித்தட்டில் கதை நேரம் “நீங்கள் குரலும் கூடும் இல்லாத ஊமைப்பறவைகள்” காகங்களைப் பார்த்துக் கூறின; புறாக்களும் குயில்களும். 01/2012 நன்றி - பதிவுகள், காற்றுவெளி, படிகள்

-துவாரகன் நாற்றத்தைத் தூவும் சொற்களைத் தூக்கி எறி பழைய ஓலைப்பாயைப்போல் போகும் இடமெல்லாம் நீதானே அந்தச் சொற்களைத் தூக்கிச் செல்கிறாய் வெள்ளையும் மஞ்சளுமாய் உளுத்துக் கொட்டிக் கொண்டிருக்கும் காய்ந்துபோன மாமரக் கொப்பென சொற்கள் வழியெங்கும் சிதறுகின்றன. வீட்டு யன்னல்களை இறுகப் பூட்டிக்கொண்டு ஒரு கணம் வீட்டையும் நாற்றத்தையும்கூட குற்றம் சொல்கிறாய். அந்தச் சொற்களைத் தூக்கி எறி. விறகுக்கட்டின் கீழிருந்து செத்துப்போன ஒரு எலியைத் தூக்கி எறிவதேபோல்! 12/2011